Gesualdo, znany dziś jako morderca, szaleniec oraz eksplorator pogranicza stylu polifonii wokalnej, ostatnie lata życia poświęcił komponowaniu zaawansowanych chromatycznie ksiąg madrygałów oraz responsoriów. Jego manierystyczna twórczość spotkała się z niezrozumieniem ze strony następnych pokoleń, inkwizycji rzymskiej i badaczy. Dysonujące współbrzmienia i charakterystyczna dramaturgia utworów zostały docenione dopiero w ostatnim stuleciu.

Graindelavoix próbuje usytuować responsoria Gesualda w kontekście nabożeństwa Ciemnych Jutrzni, nawiązuje do kontrreformacyjnego modelu wielogodzinnych medytacji pasyjnych, a także chce znaleźć balans między wirtuozerią XVI-wiecznej wokalistyki a patosem muzyki układanej przez Gesualda – księcia Venosy.