Łatwo zachwycić się wiarą Abrahama, trudniej odczuć jej bolesny smak.
Co musiał CZUĆ Abraham, podnosząc rękę na ukochanego syna
Czy zatem obietnica jest jakimś ABSURDEM? Kpiną z jego marzeń i nadziei? A może tylko mu się wydawało, że słyszy głos Boga? Bóg, który daje i zabiera? Jak dostrzec SENS? W bezsensie.. Czy Bóg jest dobry dla MNIE? Dlaczego MILCZY? Czyż to nie okrutne?! Dlaczego zdaje się ignorować mój krzyk?! Czy nie widzi (w swej wszechmocy! i miłosierdziu!) rozdartego serca na pół?! Jak wierzyć WBREW nadziei?Co musiał czuć Abraham, gdy w jednej chwili odzyskał syna?
Płakał z radości?
Rzucił mu się w ramiona?
Milczał ze zdumienia?
A może wbrew wszelkiej logice i faktom, wierzył, że Słowo Boże (gdy Jemu ufam) nigdy nie może zabić i przygnieść? Może to właśnie to Słowo ma moc powołać do istnienia to, co nie istnieje? I uwolnić od lęku posiadania nawet ukochanej osoby! Może to tylko właśnie poczucie bezsensu i rozpaczy przygniatają? Może stracić kogoś nie oznacza utracić Miłości? Może oddając ukochanego syna Temu, do Którego on należy, okazał najczystszą miłość? Może nie musiał rozumieć, by UFAĆ? Może musiał stracić, by odzyskać? Może rzucając się w przepaść, jego serce biło w rytm słów.. Bądź wola TwojaAbraham nie okazał wahania ani niedowierzania co do obietnicy Bożej, ale się umocnił w wierze. Oddał przez to chwałę Bogu i był przekonany, że mocen jest On również wypełnić, co obiecał
Rz 4, 20
Milknę wobec tej wielkiej tajemnicy.
- Reklama -
...